سلام دوستان
ديروز حين مطالعه كتابي به مطلب جالبي برخوردم.نويسنده كتاب از كتابي به نام صدمين ميمون نام برده بود كه در آن تحقيقاتي در مورد رفتار جمعي گونه هاي زيستي انجام گرفته بود.در بين گروهي ميمون كه زير نظر تيم تحقيقاتي بودند يكي از ميمونها رفتار جديدي را آغاز ميكند.به تدريج ميمونهاي اطرافش به اين رفتار توجه نشان ميدهند و كم كم همه اين رفتار را از خود بروز ميدهند.وقتي همه ميمونها به اين رفتار خاص رو كردند ميمونهاي ديگر در جاهايي كه كوچكترين تماس و ارتباطي با اين مجموعه نداشتند نيز اين رفتار را از خود بروز دادند.اين تحقيق پايه اي شد براي نظريه"توده بحراني گونه ها". اين نظريه بيان مي كند كه اگه تعداد مشخصي از يك گونه زيستي كه به آن "توده بحراني" مي گويند رفتار خاصي آغاز كنند اين رفتار به بقيه اعضاي گونه تعميم پيدا ميكند.
وقتي خوب به كنه قضيه فكر كنيم بسيار تامل برانگيز است و حتي به عنوان يك ابزار ميتواند عمل كند.يعني اگر گونه انسان به تعداد بحراني رفتار خاصي نشان دهند اين رفتار در بقيه گونه ظاهر خواهد شد. بي بندو باري جنسي،رفتارهاي ضد اخلاق، عرفان، عشق و هزار رفتار و عقيده ديگر...
يعني مي شود اميدوار بود كه تعداد عاشقان و روشن بينان به حد بحراني برسد و بشريت رستگار شود؟؟؟