جمعه، دی ۱۲، ۱۳۸۲

سلام
اين روزا همه به زلزله فكر ميكنند. همه افكارشون حول بم و آسيب ديده هاي اونجا مي چرخه.همه گپ زدنها در مورد كمكهاي مردمي و راههاي بهتر كمك به آسيب ديده هاست.هر كس راهي رو كه بهتر ميدونه پيشنهاد ميكنه و...
اين ميون من دارم به اين فكر ميكنم كه اگه تو تهران زلزله بياد چه فاجعه عظيم انساني شكل ميگيره.دولت ما براي رفع و رجوع زلزله تو شهر كوچيكي مثل بم آمادگي نداره. نه چادر نه امكانات و نه برنامه ريزي.وقتي چنين اتفاقي ميفته اونقدر همه چيز گره ميخوره و بي برنامه ميشه كه كمكها هم ساعات متمادي بايد تو راه بندون بمونن.حالا تجسم كنين تهران رو با 18 ميليون جمعيت روزانه و كوچه هاي تنگ و آپارتمانهاي كاغذي يكبار مصرف.ساخت و ساز بي رويه و بدون ظوابط توي تهرون رو كه اكثرا ديده ايم.كوچه هاي 6 متري كه محصور با آپارتمانهاي 6 واحد و بيشتر هستند.واقعا به يه همچين محله اي چطور ميشه كمك رسوند؟تهروني كه وقتي يه بارون نم نمك توش ميباره تو خيابون فاطمي كه نسبتا هم بالاي شهره آب تا لاستيك ماشينا بالا مياد.تهروني كه با يه برف و بارون از كار ميفته و برق و گازش قطع ميشه.تهروني كه تا هوا از 37 درجه بالاتر ميره آب به همه مردم نميرسه.خونه هايي كه فقط با پول دادن به شهرداري و رشوه هاي قانوني ساخته شده اند.آپارتمان هايي كه مثلا بايد قانونا ضد زلزله باشن ولي همه مون ميدونيم كه تو تهرون ميشه پول داد و سر سبيل شاه نقاره زد.واقعا توي اين شهر كه در مواقع معموليش ماشين آتش نشاني تو ترافيك گير ميكنه و سه ربع ساعت طول ميكشه كه به محل حادثه برسه تو اوضاع خطرناك چه اتفاقي ميتونه بيفته؟

هیچ نظری موجود نیست: