سلامي از دوستانه به دوستان دوستانه دليل نوشتن اين مطلب کامنت دوستي هست که با نام know و بدون آدرس اي ميل و لينک وب سايت نوشته شده. دوست عزيز از ابراز لطفتون به وبلاگم خيلي متشکرم.خوشحالم که نوشته هام به نظرتون ارزش خوندن رو داشته و هنوز به وبلاگ نيمه جون من سر مي زنين.من خودم هم هنوز بهش سر مي زنم.دل کندن از جايي که بيش از سه ساله توش مي نويسم سخته اما دلايل خاصي وجود داشت که تصميم گرفتم ديگه ننويسم و اتفاقا دلايلم با اون چيزي که شما تصور کردين متفاوته. شکر مي کنم خدا رو که در تمام مدت حيات اين وبلاگ در فضاي اينجا جز دوستي وجود نداشته و هرگز و تاکيد مي کنم هرگز مورد مزاحمتهايي از اون دست که براي دوستان خودم پيش اومد و همه ما رو دچار بحرانهاي بزرگي کرد نشدم.اسامي که شما ذکر کردين براي من بار معنايي خاصي ندارند و هرگز با اونها مواجه نشدم. اما دليل اصلي توقف به روز رساني وبلاگ من اين هست که احساس کردم درون يک دايره قرمز افتاده ام.از هر طرف که حرکت مي کنم با خط قرمز مواجه مي شوم.مطالبي که داخل دايره قرمز وجود داره با دغدغه هاي اصلي من زمين تا آسمان متفاوته و اصولا حرفهاي گفتني اون طرف خطوط قرمز هستند.در اينجا نه در مورد مسائل خانوادگي خودم,نه در مورد مسائل زنانه, نه در مورد مسائل سياسي و نه در مورد مسائل مذهبي و عقايد ماورايي مي تونم صحبت کنم.تنها زمينه باز براي گفتگو مسائل اجتماعي هست که اون هم به سرعت درگير مذهب و سياست مي شه. بنابراين تصميم گرفتم به خاطر احترام به دوستان عزيزي که وقت مي گذارند و مطالب من رو مي خونن ديگه ننويسم. دست آخر باز هم از اينکه وقت و هزينه خودتون رو صرف خوندن مطالب من کردين ازتون تشکر مي کنم و اي کاش رهاتر از اين بوديم و مي تونستيم اون چيزي که توي ذهنمون داريم به همديگه منتقل کنيم...به اميد اون روز. نازنين ايراندوست